تا قبل از شروع المپیک انتظار داشتیم آرش میراسماعیلی که توی المپیک آتن قهرمانانه(!) به عشق مردم فلسطین مدال و افتخار رو برای کشورش بیخیال شده بود، حداقل توی این دوره بتونه نتیجه بگیره اما حیف که انتظار بیخودی داشتیم و نه تنها آرش میر اسماعیلی بلکه تا اینجای کار همه ورزشکارای ایرانی دارن مثل برگهای یک درخت کرم خورده از شاخه جدا میشن و میفتن! شناگرمون یهو فتق نازنینش مشکل دار شد و سوریان (قهرمان سه دوره کشتی فرنگی جهان) به خاطر مسائلی نتیجه نگرفته! توی وزنه برداری هم که دیگه از رضازاده خبری نیست و اونطور که به نظر میاد بعیده بشه روی طلای وزنه برداری هم حساب کرد! اگر بریم سراغ کشتی و تکواندو شاید یکی دو تا طلا بشه در کل توی این دوره از مسابقات برای ایران در نظر گرفت و پرونده ایران رو با افتضاحی دلچسب بست!
زمانی که علی آبادی به خبرنگار شبکه خبر گفت من به جای پیش بینی نتایج، برای تیم ایران دعا میکنم، کمی تعجب کردم و حدس زدم ایران امسال رسما خرابکاری میکنه و متاسفانه دعای ایشون تا به اینجا بی فایده بوده و حدس من درست! از طرفی هم نیمه شعبان و اعیاد شعبانیه که قرار بود برای ما مفید باشه، اونقدرها هم خوش یُمن نبوده (البته باز هم تا به اینجا)!
شاید واقعا مسئولای ورزشی باید کم کم یاد بگیرن که با دعا و خوش یُمن بودن اعیاد مذهبی نمیشه توی این موارد نتیجه گرفت و باید کمی دیدگاهها رو عوض کرد! آخه اگر قرار بود ورزشکارا با دعا نتیجه بگیرن، مطمئنن همه کشورها به جای مربی و اردوهای ورزشی برای تیمها و ورزشکاراشون خاخام و کشیش استخدام میکردن تا در رقابتی مذهبی نتیجه بگیرن و اونموقع ایران میتونست به یُمن اعیاد شعبانیه قهرمان المپیک هم بشه!
نه تو رو خدا بزار برای یه بارم شده اینا بفهمن که همه چی الکی بازی نیست ! آدم حالش بهم میخوره مسابقه نمیده 100 میلیون مفتکی میزنه به جیب ، کی چی مثلا !!!!
وقتی این شناگر آمریکایی رو میدیم که 11 مدال میگیره آدم حسرت می خوره
اصلا یه وقتایی می مونم که ما چطور هنوز زنده ایم.؟
هیچی سر جای خودش نیست.
هیچکی هیچ کاری نمی کنه.