فیلم

یکی از سرگرمی های جالب دیدن فیلمه. این سرگرمی یه چیزی به من یادآوریی کرده که اون هم اینه که من کلی فیلم قشنگ رو باید ببینم هرچند ممکنه بعضی از این فیلمها رو هیچوقت نبینم و بمیرم. مهم نیست این فیلم مال سال 98 باشه یا 2006 فقط مهم زیبایی کاره. یکی از این فیلما فیلم هشت میلیمتر(8mm) بود که با بازی فوق العاده نیکولاس کیج من رو سرجام میخ کوب کرد و برای اولین بار چنان تحت تاثیر یه فیلم قرار گرفتم که اشک توی چشام جمع شد. این فیلم برای من خیلی جذاب بود. جذابیتی در حد فیلم هفت(seven) که در توصیفاتش فقط باید وبلاگستان رو یک دوری بزنیم. اما اگر کسی دنبال فیلمی در حد تنها در خانه(home alone) میگرده من فیلم پستونک (the pacifier) رو به ش پیشنهاد میکنم هرچند من از دیدنش حال مبسوطی در حد فیلمهای فوق الذکر نبردم!

 

پ.ن: هی میخوام درباره اخراجیها بنویسم حوصلم نمیکشه. فقط همین رو بگم که اگر کسی بخواد گلچینی از چند فیلم مثل مارمولک و لیلی با من است و چند فیلم دفاع مقدس و کمی طنزهای ۹۰ قسمتی مهران مدیری رو یکجا ببینه این فیلم رو حتمن ببینه در غیر اینصورت فیلم ارزشی نداره!