محرم ۱

صبح پیمان زنگ زد تا بریم بیرون برای پیدا کردن چارتا سوژه ی عکس تا عکس بگیره و تجربش رو توی عکاسی بالا ببره. کور از خدا چی میخواد جز دو چشم بینا؟ من هم از خدا خواسته باهاش رفتم. جمعیتهایی که عزاداری میکردن جالب بود. خیلی وقت بود هیئت ها رو از نزدیک ندیده بودم. تفاوتی که امسال دیدم این بود که اکثر مردم یک لباس عربی غلفتی تن بچه هاشون کرده بودن. آخ که سوژه تکراری بود برای عکس.

یه جا شله زرد نذری میدادن و یه جا هم ساندویچ. این ساندویچه از همه مهمتر بود. کمی که رفتیم و چرخیدیم یک گروه عذادار جنوبی دیدیم که من به شخصه کف بالا آوردم. فوق العاده بود. ناچار دست بردم توی جیبم و گوشی موبایلم رو در آوردم و با دوربین کم کیفتش از عذاداریشون فیلم گرفتم. اه کیفیتش در حد افتضاح. صداها هیچکدوم واضح و دلخواه نیست. کاش یه دوربین فیلمبرداری با کیفیت بود. اشتباه کردم حداقل چند تا عکس نگرفتم ولی بالاتر کلی عکس گرفتم. دیدم حیفه لحظه ها رو از دست بدم. نمونش این عکس پایین که یک شتره برای یاداوری کربلا. من یاد همه چی میافتم الا کربلا. قربون اون حاج خانومی که پنجه هاش رو لابه لای پشم شتر کرده بود و شتر رو میبوسید و یک چیزایی زیر لب میخوند.

 

 شتره حسابی معروف شد چون ملت کلی ازش عکس و فیلم گرفتن حتی پیمان که هر لحضه یه جا بود. فقط کم مونده بود این پیمان بخوابه روی زمین و از زیر شکم شتر عکس بگیره. شاید هم گرفته و من اطلاع ندارم اما در کل منظورم اینه که شتره حسابی معروف میشه و نتیجه اینکه اگر میخوای معروف بشی شتر باش!

»» امروز تاسوعا بود و فردا عاشورا. فردا هم میرم.